writings

  ಬೆಳ್ಳಂ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಒಂದು ಕನಸು ಮಾರ್ರೆ ! ಒಳ್ಳೆಯದ್ದೋ ಕೆಟ್ಟದ್ದೋ ತಿಳಿಯದ ಕನಸು ! ಕನಸಿನಲ್ಲಿ… , ನಾನು - ಸುತ್ತಲೂ ಗುಡ್ಡಗಳಿದ್ದು , ಕುರುಚಲು ಕಾಡಿನ ಮಧ್ಯೆ ಏಕಾಂತವಾಗಿದ್ದ ಒಂದು ಪಾಳು ಕಟ್ಟಡದ ಬಳಿ ಇದ್ದೆ . ಒಂದು ಗಂಡು ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು… , ಗಂಡ - ಹೆಂಡತಿಯರಿರಬೇಕು ! ತಮ್ಮ ಪಾಪುವಿನೊಂದಿಗೆ ನನ್ನ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದರು . ಏನು ಸಹಾಯ ಅಂದರೆ ತಿಳಿಯದು ! ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಹೆಂಡತಿ ಪಾಪುವನ್ನು ಎದೆಗೊತ್ತಿಕೊಂಡು ಅಳತೊಡಗಿದಳು ! ಏನಾಯಿತು ಏನಾಯಿತು ಎಂದು ನೋಡುತ್ತಾ ಗಂಡನೂ ಅಳತೊಡಗಿದ . ಪಾಪು ಸತ್ತಿತ್ತು !! ನನಗೋ ಎದೆಭಾರವಾಗಿ ಗಂಟಲು ಕಟ್ಟಿ ದುಃಖಭಾರದಿಂದ… , “ ಅಯ್ಯೋ… , ನನಗಾಗಿ ಬಂದ ಇವರಿಗೆ ಹೀಗಾಯಿತೇ… ! ದೇವರು ಅನ್ನುವವನಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಜೀವವನ್ನು ಅದಕ್ಕೆ ನೀಡಿ ಬದುಕಿಸಲಿ !” ಎಂದು ಹೃದಯದಿಂದ ರೋಧಿಸಿದೆ . ಕಣ್ಣು ಮಂಜಾಯಿತು ! ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಮೋಡ ಕಟ್ಟಿ ನಡು ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಸಮಯ ಸಂಜೆಯಂತಾಯಿತು ! ಧಾರಾಕಾರ ಮಳೆ ! ಕಣ್ಣು ಕುರುಡಾಗಿ ಕತ್ತಲು ಅನ್ನಿಸಿತೋ ನಿಜವಾದ ಕತ್ತಲಾದ್ದರಿಂದ ಕಣ್ಣು ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲವೋ… , ಮುಂದಕ್ಕೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದವ ದೊಪ್ಪನೆ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದೆ ! ಮಗುವಿನ ಅಳುವಿನ ಶಬ್ದ !! ಅಷ್ಟೆ ಕನಸು ! ಮಗುವಿನ ಅಳುವಿನ ಶಬ್ದ ಅಲರಾಂ ! ಎಚ್ಚರಗೊಂಡೆ ! ಯಾಕೋ ಕನಸಿಗೆ ಅರ್ಥ ಹುಡುಕಬೇಕು ಅನ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ !!!

  ಬೆಟ್ಟ ! * ಸುಮಾರು ಎರಡು ವಾರದ ನಂತರ ಬೆಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ . ಎಂದಿನಂತೆ ಆಶ್ರಮದ ಗೇಟಿನ ಮುಂದೆ ( ಪ್ರತಿದಿನ ನಾನು ಗಾಡಿ ಪಾರ್ಕ್ ಮಾಡುವುದು ಅಲ್ಲಿಯೇ !) ಗಾಡಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ಹಾಕುವಾಗ… , “ ಏನ್‌ಸಾರ್ ಸ್ವಲ್ಪದಿನ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ ?” ಎಂದರು ಕಂಬಳಿ ಹೊದ್ದು ಛೇರ್‌ನಲ್ಲಿ ಮುದುಡಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನೈಟ್ ವಾಚ್‌ಮನ್ - ಆಕಳಿಸುತ್ತಾ ! “ ಒಂದು ಟೂರ್ ಹೋಗಿದ್ದೆ… , ಒಬ್ಬನೇ ! ಜೊತೆಗೆ ಸೋಮಾರಿತನ !” ಎಂದು ನಕ್ಕೆ . “ ನಾನೇಲ್ಲೋ ಹುಷಾರಿಲ್ಲವೇನೋ ಅಂದುಕೊಂಡೆ… , ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೀರ ತಾನೆ ?” ಎಂದರು . “ ಆರಾಮಾಗಿದ್ದೀನಿ… , ನೀವು ಹೇಗಿದ್ದೀರ ? ಎಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ?” ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿದೆ . “ ಅವರು ರಜ ಸಾರ್… , ಮೂರು ದಿನದಿಂದ ಒಬ್ಬನೇ !” ಎಂದರು . “ ಹೆದರಿಕೆ ಆಗಲ್ವಾ ?” ಎಂದೆ . “ ಎಂತ ಹೆದರಿಕೆ ಸಾರ್… , ಆಶ್ರಮ !” ಎಂದರು . ಮುಗುಳುನಕ್ಕು… , “ ಸರಿ ಹೋಗಿ ಬರ್ತೀನಿ… !” ಎಂದು ಹೊರಟೆ . ಅವರೂ ಮೈಮುರಿಯುತ್ತಾ ಛೇರ್‌ನಿಂದ ಎದ್ದು… , “ ಸಾರ್ ...” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಕಂಬಳಿಯನ್ನು ಸರಿಸಿ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬಂದು… , “ ಜೋಪಾನ ಸರ್… , ಮೊನ್ನೆಮೊನ್ನೆ ಬೆಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮರ್ಡರ್ ಆಗಿದೆ ! ಜೊತೆಗೆ ಎರಡು ದಿನದಿಂದ ಚಿರತೆ ಇದೆ ಅಂತ ನ್ಯೂಸು !” ಎಂದರು . ಎದೆ ಧಗ್ ಅಂದಿತಾ ? ಆದರೂ ಅವರ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡಿ ಮುಗುಳುನಕ್ಕು… , “ ಪ್ರಾಣದ ಮೇಲಿನ ಆಸೆಯನ್ನು ಯಾವತ್ತೋ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀನಿ ! ಸೊ ಹೆದರ...

 "ಹೇಗಿದೀಯ.., ಇವತ್ತು?" ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. "ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ!" ಎಂದಳು. "ನಿನ್ನೆ 90% ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೆ? ಇವತ್ತು 100% ಚೆನ್ನಾಗಿರಬೇಕಲ್ಲವಾ...? ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲದಿರುವುದು.., ಮನಸ್ಸೋ..., ಶರೀರವೋ?" ಎಂದೆ. "ಎರಡೂ!" ಎಂದಳು. "ಈಗ ನಾ ಏನು ಹೇಳಬೇಕು?" "ಏನಾದರೂ ಹೇಳು!" "ಮನಸ್ಸು ನಿರಾಳವಾಗಲು..., ನೀನೇ; ಒಂದು ಕವಿತೆ ಬರಿ-ಅದೇ..., ದೇಹವನ್ನೂ ಹಗುರಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ!" ಎಂದೆ. "ನೀನೇ ಬರಿಪ್ಲೀಸ್!!" ಎಂದಳು. ಹೇಳಿದ್ದು ಅವಳಾದ್ದರಿಂದ ಎದೆ ಧಗ್ ಎಂದಿತು! "ನಾ ಕವಿಯಲ್ಲ" ಎಂದೆ. "ಮತ್ತೇ..., ನಾ ನಿನ್ನ ಕವಿತೆ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆ?" ಅಂದಳು! ಉಸಿರು ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡಿತು! "ನಿನಗಿಂತ ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಪದಗಳನ್ನು ಬಳಸುವವರಾರು? ನಿನ್ನದೇ ಪದಗಳನ್ನು ತಿರಿಚುತ್ತೇನೆ!" ಎಂದೆ. ಅವಳು ಮೌನ! * ಒಲವು ಮೂಡಿದ್ದು ಅರಿತುಕೊಂಡೆಯಲ್ಲ- ಧನ್ಯ!!  ನ-ನ್ನಿಂ-ದ...., ಎಷ್ಟೊಂದು ನವಿರು ಪದಗಳು- ನಿನ್ನ ಕಾರಣವಾಗಿ! ನನ್ನೆದೆಯ ನೀನೆಂಬ ಕವಿತೆಯ ಪದಗಳಾಗಲು ಪ್ರತಿದಿನ ಸಂಜೆ ತವಕದಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೀಯೆನ್ನುವ ಅರಿವು ನನ್ನಹಂಕಾರ! ಒಲಿದ ಒಲವು ಕವಿತೆ ಕಟ್ಟುವ ಕಸುವಾಗಿ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣ ನಿನ್ನ ಧ್ಯಾನದಲಿ ಹಡೆದ ಪದಗಳೆಲ್ಲಾ ಕವಿತೆಗಳಾಗಿ ನೀ ನಿರಾಳವಾಗುವುದಾದರೆ..., ಅದೇ..., ನನ್ನನ್ನೂ ಬದುಕಿಸಲಿ! ನಿನ್ನ ಕಾರಣವಾಗಿ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ...