writings

೧ " ಆದರೂ ಹೇಗಣ್ಣ '' ಎಂದೆ . ಅಣ್ಣನ ಕೋರಿಕೆಯನ್ನು ಕೇಳಿ ಮನದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷ ಉಕ್ಕಿತು . ತೋರ್ಪಡಿಸಲಿಲ್ಲ . ತೋರ್ಪಡಿಸುವ ವಿಷಯವೂ ಅಲ್ಲ . ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ಅಣ್ಣನ ಮದುವೆಗೆ ಮುಂಚಿನಿಂದ ನನ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಕೋರಿಕೆ ಅದು . ಅತ್ತಿಗೆಯೊಂದಿಗಿನ ಮಿಲನ !! ಈಗ ಅಣ್ಣ ಬೇಡುತ್ತಿರುವುದೂ ಅದನ್ನೇ ... ನನ್ನ ಎರಡೂ ಕೈಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು , “ ಮಹಿ , ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಕೋರದ ವಿಷಯ , ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿಯಬಾರದ ವಿಷಯ . ನಾನು ಬೇಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ . ಆಗುವುದಿಲ್ಲವೆನ್ನಬೇಡ”ಎಂದ . ಅವನ ಮುಖವನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿದೆ . “ ನನ್ನಿಂದ ಇವಳಿಗೆ ಮಕ್ಕಳಾಗುವುದಿಲ್ಲವಂತೆ ! ಡಾಕ್ಟರ್ ಹೇಳಿದರು . ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿಯದಂತೆ ಈ ವಿಷಯ ನಡೆದು ಬಿಡಬೇಕು . ಅವಳನ್ನು ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಒಪ್ಪಿಸಿದ್ದೇನೆ . ಇಲ್ಲವೆನ್ನಬೇಡ”ಎಂದ . ನನಗೆ ತಲೆ ಕೆಟ್ಟಂತಾಯಿತು . ಇದು ಯಾವ ರೀತಿಯ ಕೋರಿಕೆ ? ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಬೇಡುತ್ತಿದ್ದಾನೋ ಅಥವಾ ನನ್ನ ಮನಸನ್ನು ಅರಿತು ಪರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೋ ? “ ಅಣ್ಣಾ , ಒಬ್ಬಳೇ ಹುಡುಗಿಯೊಂದಿಗೆ ಸೇರಬೇಕೆಂಬ ನಿರ್ಬಂಧವೇನೂ ನನಗಿಲ್ಲ ! ಆದರೆ ಅತ್ತಿಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಹೇಗಣ್ಣ ?” ಎಂದೆ , ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆಯವನಂತೆ . “ ಪ್ಲೀಸ್ , ಪ್ಲೀಸ್ , ಪ್ಲೀಸ್ ಮಹಿ ..., ಇಲ್ಲವೆನ್ನಬೇಡ” ಕೈ ಅದುಮಿ ಹೇಳಿದ . ಸರಿ ಎಂಬಂತೆ , ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟದಿಂದ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಂತೆ , ತಲೆಯಾಡಿಸಿದೆ ! ೨ ಅತ್ತಿಗೆ...

೧ ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ನಾನೂ ನನ್ನ ಅಮ್ಮನೊಂದಿಗೆ ಭಿಕ್ಷೆಬೇಡುತ್ತಿದ್ದೆ . ನಮ್ಮದು ಯಾವ ಮತವೆಂದೋ ..., ನಾವು ಯಾವ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದವರೆಂದೋ ..., ಏನೂ ತಿಳಿಯದು . ಆದರೆ ಅಮ್ಮ ಬುರ್ಖಾ ಧರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು . ನನ್ನ ಕೈಹಿಡಿದು ಮನೆಮನೆಗೆ , ಅಂಗಡಿ ಅಂಗಡಿಗೆ ಭಿಕ್ಷೆಗೆಂದು ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದರು . ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಹಣವಂತರೆದುರೂ ಕೈ ಚಾಚುತ್ತಿದ್ದರು . ಎಷ್ಟೇ ಕಷ್ಟವಾದರೂ ನನ್ನನ್ನು ಓದಿಸಬೇಕೆನ್ನುವುದು ಅಮ್ಮನ ಆಸೆ . ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದರು . ಅಮ್ಮ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತೊಂದೇ , “ ನನ್ನಿಂದಾಗಿ ನೀನು ತಲೆತಗ್ಗಿಸಬೇಕಾಗಿ ಬರಬಹುದು , ಆದರೆ ನಿನ್ನಿಂದಾಗಿ ನಾನು ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನಡೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಬೇಕು ” ಅಮ್ಮ ಹಾಗೇಕೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೋ ಮೊದಲೆಲ್ಲಾ ನನಗೆ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ . ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ ತಿಳಿಯಿತು . ಒಂದುರಾತ್ರಿ , ಅಮ್ಮ ಕೊಟ್ಟ ಹಾಲು ಕುಡಿಯದೆ ಮಲಗಿದ ನನಗೆ ಯಾರೋ ನರಳುತ್ತಿರುವ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿ ಎಚ್ಚರವಾಯಿತು . ಸಮೀಪದಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ಇಲ್ಲ . ಪಕ್ಕದ ಗೋಡೆಯ ಆಚೆಯಿಂದ ಮುಲುಕುಗಳೂ ನರಳುವಿಕೆಯೂ ನಿಟ್ಟುಸಿರುಗಳೂ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವು . ಹೆದರುತ್ತಲೇ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದೆ . ಅಮ್ಮನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಪರಪುರುಷನೊಬ್ಬ ಮಲಗಿದ್ದ . ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿಯದಂತೆ ಬಂದು ಮಲಗಿದೆ . ಮಾರನೆಯದಿನ ಅಮ್ಮ ಕೊಟ್ಟ ಹಾಲು ಕುಡಿದು ಮಲಗಿದ್ದರಿಂದ ಎಚ್ಚರವಾಗಲಿಲ್ಲ ...

ದೇವರೇ ಯಾಕೆ ? ಯಾಕೆ ನನ್ನ ಬಳಿ ಯಾರೂ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ ? ನನ್ನ ಈ ಬೃಹದಾಕಾರದಿಂದ ನಾನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿರುವ ನೆರಳು ಯಾರಿಗೂ ಬೇಡವೇ ? ಹಿಂದೆ , ದುಡಿದು ದಣಿದು ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಜನ ನನ್ನ ಈ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಹರಟುತ್ತಾ ಮುದನೀಡುವ ಜಾನಪದ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಾ ದೇಹದ ದಣಿವನ್ನೂ ಮನಸ್ಸಿನ ದಣಿವನ್ನೂ ನಿವಾರಿಸಿಕೊಂಡು , ಕೈಮುಗಿದು ನನಗೆ ಧನ್ಯವಾದವನ್ನು ಅರ್ಪಿಸಿ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು . ಬರುಬರುತ್ತಾ ಆ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿ ಈಗ ಇಲ್ಲವಾಗಿದೆ . ನಮ್ಮ ಸಂಖ್ಯೆಯೂ ಇಲ್ಲವಾಗಿದೆ . ನನ್ನ ಸುತ್ತಲೂ ಇದ್ದ ಅನೇಕ ಗಿಡಮರಗಳನ್ನು ಈ ನೀತಿಗೆಟ್ಟ ಜನ ಕಡಿದುರುಳಿಸಿದರು . ನನ್ನ ಬಂಧುಗಳು ಸಾಯುವಾಗ ಮಾಡಿದ ಆರ್ತನಾದ ಈಗಲೂ ನನ್ನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಮೊಳಗುತ್ತಿದೆ . ಜನರೇಕೆ ಹೀಗೆ ? ನಾವು ಅವರಿಗೇನು ಕೇಡು ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ ? ಅವರು ಕಲುಷಿತಗೊಳಿಸುತ್ತಿರುವ ವಾಯುವನ್ನು ಶುದ್ಧಗೊಳಿಸುತ್ತಿರುವುದು ತಪ್ಪೇ ? ಅವರು ಸವೆಸುತ್ತಿರುವ ಮಣ್ಣನ್ನು ಸಂರಕ್ಷಿಸುತ್ತಿರುವುದು ತಪ್ಪೇ ? ಅವರಿಗೆ ಹಣ್ಣು ಹಂಪಲುಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿರುವುದು ತಪ್ಪೇ ? ಭೂಮಿಯ ವಾತಾವರಣ ಹದಗೆಡದಂತೆ - ಸಮತೋಲನದಲ್ಲಿಟ್ಟಿರುವುದು ತಪ್ಪೇ ? ಅವರ ಜೀವನವೇ ನಮ್ಮನ್ನವಲಂಬಿಸಿದೆ ಅನ್ನುವುದು ತಿಳಿದಿದ್ದರೂ ಅವರೇಕೆ ಹೀಗೆ ? ದೇವರೇ ಅವರಿಗೆ ವಿವೇಕವನ್ನು ನೀಡು , ಅವರ ಬುದ್ಧಿಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸು , ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಮೂಢವಾಗಿ ನಂಬುವುದಲ್ಲ , ಪರಿಸರವ...

ಹುಡುಕಾಟ * ಹುಡುಕಾಟ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ ವರ್ಷಗಳಾಯಿತು ... ಎಲ್ಲೂ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ . ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರು ಒಂದೊಂದು ಕಡೆ ಹುಡುಕಲು ಹೇಳಿದರು . ಹುಡುಕಿದೆ . ನಂತರ ತಿಳಿಯಿತು ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದು ಅವರಿಗೆ ಏನು ಬೇಕೋ ಅದನ್ನು ಹುಡುಕಲು !! ನನಗೇನು ಬೇಕು ಅನ್ನುವುದು ಪಾಪ ಅವರಿಗೇನು ಗೊತ್ತು ? ಆದರೂ ಹುಡುಕಿದೆ ... ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ... ಸಿಗುತ್ತದೆಯೇ ಇಲ್ಲವೇ ತಿಳಿಯದು ... ಹುಡುಕಾಟ ಮಾತ್ರ ನಿರಂತರ ! ಅಮ್ಮನ ಗರ್ಭದಿಂದ ಹೊರಬರುವವರೆಗೆ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ ! ಹೊರಬಂದಮೇಲೆ ಅವರಿವರನ್ನು ನೋಡಿ ಕಲಿತ ಅನುಕರಣೆ ! ನನ್ನತನವೇನೆಂದೇ ನನಗೆ ತಿಳಿಯದು ! ಕಲಿತದ್ದೇನು ? ಏನಿದೆ ಕಲಿಯಲು ? ಭವಿಷ್ಯವೇನೋ ನನಗೆ ತಿಳಿಯದು ... ಸ್ವರ್ಗ ನರಕಗಳ ಚಿಂತೆ ನನಗಿಲ್ಲ ... ವರ್ತಮಾನದಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿರುವುದೇನು ? ಜನ ! ಗಡಿಬಿಡಿ ! ಕೋಪ ! ಅಸಹನೆ ! ಯಾವುದಕ್ಕಾಗಿಯೋ ಹೋರಾಟ !! ಕಟ್ಟಡಗಳು , ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಗಿಡಮರಗಳು , ಪ್ರಾಣಿ ಪಕ್ಷಿಗಳು !! ಮನುಷ್ಯ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ತಾನೇ ಸಾರ್ವಭೌಮ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ . ಅವನ ನಾಶಕ್ಕೆ ಅವನೇ ಮುನ್ನುಡಿಯನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ! ವಿಷಯ ಬೇರೆಡೆಗೆ ತಿರುಗುತ್ತಿದೆ - ನಾನು ಹುಡುಕುತ್ತಿರುವುದು .... ಪುರುಷ - ಪ್ರಕೃತಿ ! ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣು !! ಪುರುಷ ಪುರುಷ ಸೇರಿದರೆ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ ! ಪ್ರಕೃತಿ ಪ್ರಕೃತಿ ಸೇರಿದರೂ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ ! ಪುರುಷ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಸಮ್ಮಿಲನವಾದಾಗ ಸೃಷ್ಟಿ !!! ಕೇವಲ ಮನು...

೧ ಕಥೆಗಾರನಾಗಬೇಕೆನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಆಸೆ ! ಆದರೇನು ಮಾಡಲಿ ? ಬರೆಯಲೊಂದು ವಿಷಯ ಬೇಕಲ್ಲಾ ? ಕಥೆ ಬರೆಯದೆ ಹೇಗೆ ಕಥೆಗಾರನಾಗುವುದು ? ಸಿಕ್ಕಿದ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಕಥೆಯಾಗಿಸಿದರೆ ಓದುಗರಿಂದ ನನ್ನ ಪ್ರಾಣಕ್ಕೆ ಕುತ್ತು ಬರಬಹುದು ! ಆದ್ದರಿಂದ , ಬರೆಯಲು ಯೋಗ್ಯವಾದ ವಿಷಯವೊಂದನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಮಹಾನಗರಕ್ಕೆ ಬಂದೆ . ಮಹಾನಗರ .... ವೇಗವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತಿರುವ ವಾಹನಗಳು , ಆತುರಾತುರವಾಗಿ ನಡೆದಾಡುತ್ತಿರುವ ಜನ , ಬೀದಿಬದಿಯ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳ ಗದ್ದಲ ಕೋಲಾಹಲ , ಇದೆಲ್ಲ ಸಾಲದೆನ್ನುವಂತೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಂದಲೋ ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿರುವ ಕರ್ಕಶವಾದ ಹಾಡುಗಳು ! ಗಾಬರಿಯಾದೆ ! ಮೂಗನಾದ ನಾನು ಇಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದು ಹೇಗೆ ? ಬದುಕಿದರೆ ತಾನೆ ಕಥೆ ಬರೆಯಲು ಸಾದ್ಯ ? ನಾನು ಮಾತ್ರ ಬದುಕಿದರೆ ಸಾಕೆ ? ಎರಡೂ ಕಾಲು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರುವ ಅಪ್ಪ , ಅವರ ಸೇವೆಯಲ್ಲೇ ಬದುಕು ಸವೆಸುತ್ತಿರುವ ಅಮ್ಮ ? ಮತ್ತೆ ಹೇಗೆ ? ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿರುವಾಗ ಆ ಮಗು ನನ್ನ ಗಮನವನ್ನು ಸೆಳೆಯಿತು . ನಡು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ವಾಹನಗಳ ಮದ್ಯೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಅಳುತ್ತಿರುವ ಪುಟ್ಟ ಮಗು . ಯಾರೂ ಆ ಮಗುವನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ . ಎಲ್ಲರೂ ಅವರವರ ಆತುರದಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ . ಕೆಲವರು ಮಗುವನ್ನೂ ಮಗುವಿನ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನನ್ನೂ ಬೈದು ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ , ಕೆಲವರು ಗಮನಿಸಿಯೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎನ್ನುವಂತೆ...