writings

ಇತಿಹಾಸ! * ಕೆಲವೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ತೀರಾ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಉತ್ತರಗಳು ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಅಷ್ಟು ಚಂದಚಂದವಾಗಿ ಹೇಗೆ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ ಅನ್ನುವ ಗೊಂದಲ ಮುಂಚಿನಿಂದಲೂ ಇತ್ತು! ಇವತ್ತು ಒಬ್ಬರ ಬರಹವನ್ನು ಓದಿದೆ. ವಿದೇಶಿಗರಾದ ಬ್ರಿಟಿಷರನ್ನು ಓಡಿಸಲು ಹೋರಾಡಿದವರಲ್ಲಿ…, ಇಲ್ಲಿಯ ಪ್ರಜೆಗಳಾದ ಟಿಪ್ಪು ಮತ್ತು ಹೈದರ್ ಅತಿ ಮುಖ್ಯರು ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದರು. “ಅರೆ…, ಹೈದರ್ ಮತ್ತು ಟಿಪ್ಪು ಕೂಡ ಮೈಸೂರು ಅರಸರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬಂದ ವಿದೇಶಿಯರೇ ಅಲ್ಲವೇ..!?” ಅನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆ! ಅದಕ್ಕೆ ಅವರು ಕೊಟ್ಟ ಉತ್ತರದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಗೊಂದಲಗಳಿಗೆ ಪರಿಹಾರವಿದೆ! “ನಿಮ್ಮನ್ನು ನಾನು ಸಾಕಷ್ಟು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ! ಆದ್ದರಿಂದ ಉತ್ತರಿಸುವ ಗೊಡವೆಗೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ!” ಅನ್ನುವುದು ಅವರು ಕೊಟ್ಟ ಉತ್ತರ! ಒಮ್ಮೆಯೂ ಭೇಟಿಯಾಗದೆ, ಒಮ್ಮೆಯೂ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸಂಭಾಷಣೆಯಾಗದೆ, ಪರಸ್ಪರ ಯಾವ ಅರಿವೂ ಇಲ್ಲದೆ- ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡರು ಅನ್ನುವಲ್ಲಿ…, ಇತಿಹಾಸದ ಉತ್ಪತ್ತಿಯಿದೆ! ಅವರು ಅರಿತ ನನ್ನನ್ನು ಬರೆದರೆ- ಅದೇ ಇತಿಹಾಸ!!!

  ಅನಿರುದ್ಧ ಬಿಂಬ ! * ನಮಸ್ತೇ… , ನಾನು ಅನಿರುದ್ಧ - ಬಿಂಬದಿಂದ ಹೊರಬಂದ ರೂಪವಿಲ್ಲದ ಅನಿರುದ್ಧ ! ನಾವೊಂದು ಕಲ್ಪನೆಯ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಹೋಗಿಬರೋಣ . ಈ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಕಥೆಯನ್ನು ಕೇಳಿ ಕೊನೆಗೆ - ಇದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದು ಕಲ್ಪನೆ , ಯಾವುದು ವಾಸ್ತವ , ಯಾವುದು ಕನಸು , ಯಾವುದು ಭ್ರಮೆ , ಕಥೆಗೆ ಪ್ರೇರಣೆಯೇನು ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಕೇಳಬಾರದು ! ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ… , ಈ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದಲ್ಲಿ ಏನೂ ಸಾಧ್ಯ ಅನ್ನುವ ಅಡಿಪಾಯದಲ್ಲಿ ಈ ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ . ಈ ಕಥೆ ನಡೆಯುವುದು ಎರಡು ವ್ಯತ್ಯಸ್ತವಾದ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ! ಒಂದು… , ನಿದ್ದೆ ಅನ್ನುವ ಮಾಯಾ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ! ಇನ್ನೊಂದು… , ನಿದ್ದೆಯ ಹೊರತಾದ ಮಾಯಾ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ! ಆದ್ದರಿಂದ ಇದು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಕಥೆ ! * ಮೊನ್ನೆ ನಾನೊಂದು ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ . ಊರಾ ಅಂದರೆ ಊರಲ್ಲ ಊರಲ್ಲವಾ ಅಂದರೆ ಊರು ! ಅದೊಂದು ಕಾಡಿನಂತಾ ಪ್ರದೇಶ - ಜನಸಂಚಾರವೇ ಇಲ್ಲದ ಪ್ರದೇಶ . ಅಲ್ಲೊಂದು ದೇವಸ್ಥಾನ . ಆ ದೇವಸ್ಥಾನದಬಗ್ಗೆ ಹಲವರು ಹಲವು ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದರು . ನನಗೋ ಅದರಕಡೆ ಗಮನವೇ ಇಲ್ಲ . ನನ್ನ ಗಮನವೆಲ್ಲಾ ಆ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ನೆರಳಿನಂತೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಆ ದೊಡ್ಡ ಆಲದ ಮರದ ಕಡೆಗೆ . ಎಷ್ಟು ವರ್ಷವಿರಬೇಕು ಆ ಮರಕ್ಕೆ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಕುತೂಹಲ .., ಈ ಮರದ ಇರವಿನ ಅರಿವು ನನಗಿತ್ತಲ್ಲಾ - ಅನ್ನುವುದು ! ಅದರ ಸಮೀಪಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ಅರಿ...

 ಸಮಯವನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿಕೊಂಡೆ. ಇನ್ನೂ ಐದುನಿಮಿಷವಿತ್ತು. ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ ಕಾದೆ. ಬಂದರು. ಆಹಾ ಅನ್ನಿಸುವ ಜೋಡಿ. ಮೊದಲಬಾರಿ ಇಂತಾ ಐಶಾರಾಮಿ ಹೋಟೆಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದಳೇನೋ..., ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷ. ಇಬ್ಬರೂ ಕಂಫರ್ಟ್ ಆಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡರು. ಅವನು ಎದ್ದುನಿಂತು ಪ್ಯಾಂಟಿನ ಜೇಬಿಗೆ ಕೈಹಾಕಿದ. ಗೊಂದಲದಿಂದ ತಡಕಾಡಿದ. "ಈಗ ಬಂದೆ" ಎಂದು ಹೇಳಿ ಹೊರಕ್ಕೆ ಹೋದ. ಅವಳು ತಳಮಳದಿಂದಲೂ ಉದ್ವೇಗದಿಂದಲೂ ಕುಳಿತಿದ್ದಳು. ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಅವಳಮುಂದೆ ಕುಳಿತೆ. ಮುಗುಳುನಕ್ಕೆ. ಪರಿಚಿತನೋ ಅಪರಿಚಿತನೋ ತಿಳಿಯದ ಗೊಂದಲದ ಮುಖಭಾವ. ಎಷ್ಟು ಮುಗ್ಧೆ. "ಅವನಿಂದ ನಮಗೆ ದೊರಕಿದ ಹನ್ನೊಂದನೆಯ ಹುಡುಗಿ ನೀನು" ಎಂದೆ.

ಅವಳು ತನ್ನ ಪ್ರೇಮವನ್ನು ನಿವೇದಿಸಿದಾಗ ನಿರ್ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯವಾಗಿ ನಿಷೇಧಿಸಿದೆ- ಪ್ರೇಮ ಬಾಲಿಶವೆಂದು! ಮುಂದೆ ಮತ್ತೊಬ್ಬಳಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಪ್ರೇಮ ಮೂಡಿ ನಾನು ಪ್ರೇಮ ನಿವೇದನೆ ಮಾಡಿದಾಗ ನಿರ್ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯವಾಗಿ ನಿಷೇಧಿಸಿದಳು- ಪ್ರೇಮ ಬಾಲಿಶವೆಂದು! ಪ್ರೇಮ ನಿಷೇಧಿಸಲ್ಪಡುವಾಗಿನ ನೋವು ಅರ್ಥವಾಗಿ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮ ನಿವೇದಿಸಿದವಳಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದೆ!! ಅವಳು ತನ್ನನ್ನು ಪ್ರೇಮಿಸುವವನೊಂದಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿದ್ದಳು!

ಆ ಅವಳು! * ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ಹನ್ನೆರಡುಗಂಟೆಯೋ…, ಒಂದುಗಂಟೆಯೋ….! ಟ್ರ್ಯಾಕ್ ಪ್ಯಾಂಟ್ ಮಾತ್ರ ಧರಿಸಿ- ಬರಿಮೈಯ್ಯಲ್ಲಿ ಅಂಗಾತನೆ ಮಲಗಿದ್ದೇನೆ. ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ನಕ್ಷತ್ರಗಳು- ಕ್ಷುಬ್ಧಗೊಂಡ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಂತೆ- ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದೆ ಹರಡಿಕೊಂಡಿದೆ. ಭೋರ್ಗರೆಯುತ್ತಿರುವ ಮಹಾಸಮುದ್ರ. ಅಮಾವಾಸ್ಯೆಯ ಕತ್ತಲು. “ಸರ್!” ಎಂದ ಟಿ ಅಂಗಡಿಯ ಹುಡುಗ. “ನೀನು ಹೊರಡು ಪುಟ್ಟ…, ನಾನೆಷ್ಟೊತ್ತಿರುತ್ತೇನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ…, ಇಲ್ಲೇ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡಿದರೂ ಮಾಡಬಹುದು!” ಎಂದೆ. ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿದ್ದ ಟೀಯನ್ನು ನನ್ನೆಡೆಗೆ ನೀಡಿದ. ಎದ್ದೆ. ಈ ದಿನದ ಕೊನೆಯ ಟೀ…! ಬ್ಲಾಕ್ ಟೀ…! ಕಟ್ಟನ್ ಚಾಯ! ಕೊಟ್ಟು ಅವನು ಹೊರಟು ಹೋದ.  ಮನಸ್ಸು ಸ್ತಬ್ಧವಾದಾಗ, ಯೋಚನೆಯ ನರಗಳು ಸತ್ತಂತಾದಾಗ, ಚಿಂತೆಯೇ ಇಲ್ಲವೆನ್ನುವ ಚಿಂತೆ ಹತ್ತಿಕೊಂಡಾಗ…, ಕಡಲಿಗಿಂತ ಉತ್ತೇಜನ ನೀಡುವುದು ಯಾವುದಿದೆ? ಸದ್ಯಕ್ಕೆ…, ನನ್ನೆದುರಿಗಿನ ಮಹಾಸಾಗರಕ್ಕೆ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಒಡೆಯ! ಅಲೆಗಳು ಉರುಳುರುಳಿ ಬಂದು ನನ್ನ ಕಾಲನ್ನು ತೋಯಿಸಿ ಮರುಳುವುದಕ್ಕೆ ಅನುಸಾರವಾಗಿ ಒಂದೊಂದೆ ಸಿಪ್ ಟೀ-ಯನ್ನು ಗುಟುಕರಿಸತೊಡಗಿದೆ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅವಳು ನನ್ನನ್ನು ಆವರಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಅವಳು…, ಮನಸ್ಸು ಖಾಲಿಯಾಗಿದೆಯೆನ್ನಿಸಿದಾಗ ದುತ್ತನೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ನಾನಿಲ್ಲವಾ? ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದವಳು! ಅವಳು…, ಕಥೆಬರಿ…, ಈಗ ಬರೀತೀಯ ನೋಡು- ಎಂದು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತಿದ್ದವಳು. ಅವಳು…, ಅವಳ ಮೇಲಿನ ನನ್ನ ನಿಷ್ಠುರತೆಯನ್ನು ನನ್ನಿಂದಲೇ ಕಥೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಬರೆಸು...

ಚಿಂತೆ ಕೊಲ್ಲತೊಡಗಿತ್ತು ಚಿಂತೆಯನ್ನೇ ಕೊಂದುಬಿಟ್ಟೆ! 😁😎

 ನೆಮ್ಮದಿ! * "ಪೆಟ್ಟಿನ ಮೇಲೆ ಪೆಟ್ಟು ಬಿದ್ದರೂ ನೀ ಹೇಗೆ ಇಷ್ಟು ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿದೀಯೋ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ!" "ಇದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವಾಗೋಕೆ ಏನಿದೆ? ನನಗೆ ಅಮ್ಮ ಇದಾರೆ!" "ಎಷ್ಟು ದಿನ?!" "ಇದೆಂತ ಪ್ರಶ್ನೆ!! ನನ್ನಮ್ಮ ಮಿನಿಮಂ ಎಂಬತ್ತು ವರ್ಷ ಬದುಕುತ್ತಾರೆ- ಮಿನಿಮಂ!" "ಆಮೇಲೆ?" "ಆಮೇಲೆಂತ? ಆಗ ನನಗೂ ಐವತ್ತು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಾಗಿರುತ್ತೆ! ನಂತರ ನಮ್ಮಮ್ಮ ಎಷ್ಟು ವರ್ಷ ಬದುಕುತ್ತಾರೆ ಅನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಆಯುಸ್ಸಿಗೂ ಬೋನಸ್!" ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಅವಳ ಬಿಟ್ಟ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಲಿಲ್ಲ..., ಸೊ..., ಸಂಭಾಷಣೆ ಮುಂದುವರೆಯಲಿಲ್ಲ!

 ಕವಿತೆ ಹೊಳೆಯುವುದಲ್ಲವಂತೆ- ಹುಟ್ಟುವುದಂತೆ! ನಿಜ! ಎಷ್ಟು ಯೋಚಿಸಿದರೂ ಚಿಂತಿಸಿದರೂ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಚಲಿಸದ ನನ್ನ ಲೇಖನಿ... ಅವಳ ದರ್ಶನ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟು ಸರಾಗವಾಗಿ ಮುಂದೋಡುತ್ತದೆ! ನನ್ನ ಕವಿತೆಯ ಹುಟ್ಟು ಅವಳು ನನ್ನ ಕವಿತೆಯ ಪ್ರೇರಣೆ ಅವಳು ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ಕವಿತೆಯೂ ಅವಳೇ!

 ಓಂ! * ಯಾರೂ ಹೇಳದ ಕಥೆಯೊಂದನ್ನು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ಇದು ನಡೆದಿರುವುದು ದೇವರ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ. ದೇವರಲ್ಲಿ ಕಾಡೋ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ದೇವರೋ…, ಒಟ್ಟು ಕಥೆ ನಡೆದದ್ದು ದೇವರ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ. ಸುಮಾರು ನೂರು ವರ್ಷ ಮುಂಚೆ ನಡೆದ ಘಟನೆ- ಈಗ ಕಥೆಯಾಗಿದೆ. ಆಗ ನನಗೆ ಹತ್ತು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸು. ಓಣಂ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಹೂ ಕೀಳಲು ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಒಬ್ಬನೇ. ಅಷ್ಟೊಂದು ಧೈರ್ಯವಂತನೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಆದರೂ ಹೆದರಿಕೆಯ ನೆನಪಿಲ್ಲದೆ ಹೂ ಕೀಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹೆದರಿಕೆ ಅನ್ನುವುದು ಸುಮ್ಮನೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೊಂದು ಕಾರಣವೋ ಏನಾದರೂ ನೆನಪೋ ಉಂಟಾಗಬೇಕು! ಅದೆರಡೂ ಇಲ್ಲದೆ ಹೂ ಕೀಳುತ್ತಿದ್ದವನಿಗೆ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಆಕಳಿಕೆ ಬಂತು. ನನ್ನರಿವಿಲ್ಲದೆ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡವನಿಗೆ ಗಾಢ ನಿದ್ರೆ. ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲೇನು ಕನಸು ಗೊತ್ತೇ…? ಅನಂತಶಯನ- ವಿಷ್ಣು. ನಿದ್ದೆ ಗಾಢವೇ ಆದರೂ ಕಾಣುತ್ತಿರುವುದು ಕನಸು ಅನ್ನುವ ಅರಿವು! ಪ್ರಶ್ನೆ…! ಛೇ…, ನನಗೇಕೆ ವಿಷ್ಣು ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಬರಬೇಕು? ನಾನು ಶಿವಭಕ್ತನಲ್ಲವಾ? ನಿಜವೇ…, ನಾನು ಹೇಗೆ ಶಿವಭಕ್ತನಾದೆ? ಅಂಡಬ್ರಹ್ಮಾಂಡ ಕೋಟಿ ಅಖಿಲ ಪರಿಪಾಲನ ಅನ್ನುವುದು ಒಂದುಕಡೆ, ಅಖಿಲಾಂಡಕೋಟಿ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡ ನಾಯಕ ಅನ್ನುವುದು ಮತ್ತೊಂದುಕಡೆ! ಮತ್ತೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇನು? ಹೇಗೆ? ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ರಾಮಾಯಣ ಮಹಾಭಾರತ ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳನ್ನೂ, ದೇವೀಭಾಗವತವನ್ನೂ ಓದಿದವನಿಗೊಂದು ಭಯಂಕರ ಗೊಂದಲವಿತ್ತು. ಕೋಪ ಬರುವ ಹಾಗಿದ್ದರೆ ದೇವರೇಕೆ ದೇವರು? ಪಾರ್ವತಿದೇವಿಗೆ ಅಸೂಯೆಯಾಗುತ್ತದೆ, ಲಕ್ಷ್ಮಿದ...

 ಬೆಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕವ! * ಕೆಲವೊಂದು ಪರಿಚಯಗಳು ತೀರಾ ಆಕಸ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ತುಂಬಾ ಕುತೂಹಲಕಾರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟು ವರ್ಷದಿಂದ ಬೆಟ್ಟ ಹತ್ತುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಕೆಲವರು ಪರಿಚಯವೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಪರಸ್ಪರ ನೋಡಿದರೂ ಪ್ರತಿದಿನ ಅಪರಿಚಿತರಂತೆಯೇ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಕೆಲವರು ಮುಗುಳುನಗುವಿಗೆ ಸೀಮಿತ. ಕೆಲವರು ಹಾಯ್ ಹೇಳಿ ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವೇ ಕೆಲವರು ಮಾತ್ರ…, ಎಲ್ಲಿ ಎರಡುಮೂರು ದಿನದಿಂದ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ ಅಂತಾನೋ…, ಎಷ್ಟು ದಿನದಿಂದ ಹತ್ತುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ಅಂತಾನೋ…, ಪ್ರತಿದಿನ ನೋಡ್ತೀನಿ ನೀವು ತುಂಬಾ ಸ್ಪೀಡ್ ಆದ್ದರಿಂದ ಮಾತನಾಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ ಅಂತಾನೋ ಮಾತಿಗೆ ಶುರುವಿಡುತ್ತಾರೆ. ನಾನಾಗಿ ನಾನಂತೂ ಯಾರೊಬ್ಬರನ್ನೂ ಮಾತನಾಡಿಸಿದವನಲ್ಲ. ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಗಮನಿಸುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಾನಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಟಕಟಕನೆ ಹತ್ತಿ ಟುಪುಟುಪು ಇಳಿದು ಹೋಗುವುದಷ್ಟೆ! ಆದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನದಿಂದ ಆ ಇಬ್ಬರು ಹುಡುಗರು ನನ್ನ ಗಮನವನ್ನು ಸೆಳೆದಿದ್ದಾರೆ. ನಾನು ಆಶ್ರಮದಬಳಿ ಗಾಡಿನಿಲ್ಲಿಸಿ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷದ ವಾರ್ಮಪ್ ಶುರುಮಾಡುವ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ದಾಟಿ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ- ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ. ಅವರು ಗಾಡಿಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವುದು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಶುರುವಾಗುವ ಜಾಗದಲ್ಲಿ. ನಾನು ಗಾಡಿ ನಿಲ್ಲಿಸುವ ಜಾಗದಿಂದ ಇನ್ನೂರು ಮುನ್ನೂರು ಮೀಟರ್ ದೂರದಲ್ಲಿ- ಬೆಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿ. ಅದರಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಕುಳಿತಿರುವವನ ರೀತಿ ನೋಡಿದರೆ ಅವರಿಬ್ಬರು ಗಂಡು ಜೋಡಿಗಳೇನೋ...

  ತಣ್ಣನೆಯ ಕ್ರೌರ್ಯ ! * ಅವಳೊಂದು ನೆರಳು . ನನ್ನರಿವಿಲ್ಲದೆಯೇ ನನ್ನೊಂದಿಗಿರುವ ನೆರಳು . ಪ್ರತಿಕ್ಷಣದ ಅವಳ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯೇ ನನ್ನ ಸಂರಕ್ಷಣೆ . ಅವಳ ಪ್ರೇಮವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನಾನಿಲ್ಲ ! ಬದಲಾಗಿ ಅವಳಿಗೆ ನಾನು ಕೊಡುತ್ತಿರುವುದು ಏನು ? ನೋವು… ! ಅದೊಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಅನುಭೂತಿ ನನಗೆ ! ಆ ಅನುಭೂತಿಯಿಂದ ನಾನು ಹೊರಬರಬೇಕಿತ್ತು… , ನನಗಾಗಿ ತಪಿಸುವ ..., ನನ್ನ ಕಥೆಗಳಿಗಾಗಿ ತಪಿಸುವ… , ಅವಳೆಂಬ ಅನುಭೂತಿಯಿಂದ ನಾನು ಹೊರಬರಬೇಕಿತ್ತು ! ನಿಜವೇ… , ನಾನು ಬರೆಯದಿದ್ದರೆ ತಪಿಸುವುದು ಅವಳು ಮಾತ್ರ . ನನ್ನಿಂದ ಒಂದು ಕಥೆ ಬರೆಸಲು ಏನೆಲ್ಲಾ ಕಸರತ್ತು ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ… , ಪಾಪ ! ಸದ್ಯಕ್ಕೆ… , ಪೀಠಿಕೆಯೊಂದನ್ನು ಹಾಕಿದ್ದಾಳೆ . ಆ ಪೀಠಿಕೆಯಲ್ಲಿ… , ನನ್ನೆಡೆಗಿನ ಅವಳ ಪ್ರೇಮವೂ ಅವಳೆಡೆಗಿನ ನನ್ನ ತಾತ್ಸರವೂ ಇದೆ ! ಆದರದು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕ ಹೇಳಿದ್ದಲ್ಲ ! ಅವಳರಿವಿಲ್ಲದೆ ಅವಳೊಳಗಿನ ನೋವು ಹೊರಬಂದಿದೆ . ಆ ನೋವಿಗೆ ಕಾರಣ ನಾನೇ - ಗೊತ್ತು ! ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಹಾಗೆಯೇ… , ಯಾವ ಪ್ರಯತ್ನವೂ ಇಲ್ಲದೆ ನಮಗೆ ದೊರಕುವ ಪ್ರೇಮ , ವಾತ್ಸಲ್ಯ , ಕಾಳಜಿಗಳ ಮಹತ್ವ… , ನಮಗೆ ಅರಿವಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ . ಅರಿತರೂ… , ತಾತ್ಸರ ! ಅದನ್ನು ಮರಳಿ ಕೊಡಲಾಗದಿದ್ದರೂ… , ನಮ್ಮಬಗ್ಗೆ ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಭಾವಕ್ಕೆ ಗೌರವವನ್ನಾದರೂ ಕೊಡಲು ಕಲಿಯಬೇಕು ! ನನಗದು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ ! * “ ಓಯ್ !” ಎಂದೆ . “ ನ್ತ ?” ಎಂದ . ...

  ಬೆಳ್ಳಂ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಒಂದು ಕನಸು ಮಾರ್ರೆ ! ಒಳ್ಳೆಯದ್ದೋ ಕೆಟ್ಟದ್ದೋ ತಿಳಿಯದ ಕನಸು ! ಕನಸಿನಲ್ಲಿ… , ನಾನು - ಸುತ್ತಲೂ ಗುಡ್ಡಗಳಿದ್ದು , ಕುರುಚಲು ಕಾಡಿನ ಮಧ್ಯೆ ಏಕಾಂತವಾಗಿದ್ದ ಒಂದು ಪಾಳು ಕಟ್ಟಡದ ಬಳಿ ಇದ್ದೆ . ಒಂದು ಗಂಡು ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು… , ಗಂಡ - ಹೆಂಡತಿಯರಿರಬೇಕು ! ತಮ್ಮ ಪಾಪುವಿನೊಂದಿಗೆ ನನ್ನ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದರು . ಏನು ಸಹಾಯ ಅಂದರೆ ತಿಳಿಯದು ! ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಹೆಂಡತಿ ಪಾಪುವನ್ನು ಎದೆಗೊತ್ತಿಕೊಂಡು ಅಳತೊಡಗಿದಳು ! ಏನಾಯಿತು ಏನಾಯಿತು ಎಂದು ನೋಡುತ್ತಾ ಗಂಡನೂ ಅಳತೊಡಗಿದ . ಪಾಪು ಸತ್ತಿತ್ತು !! ನನಗೋ ಎದೆಭಾರವಾಗಿ ಗಂಟಲು ಕಟ್ಟಿ ದುಃಖಭಾರದಿಂದ… , “ ಅಯ್ಯೋ… , ನನಗಾಗಿ ಬಂದ ಇವರಿಗೆ ಹೀಗಾಯಿತೇ… ! ದೇವರು ಅನ್ನುವವನಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ಜೀವವನ್ನು ಅದಕ್ಕೆ ನೀಡಿ ಬದುಕಿಸಲಿ !” ಎಂದು ಹೃದಯದಿಂದ ರೋಧಿಸಿದೆ . ಕಣ್ಣು ಮಂಜಾಯಿತು ! ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಮೋಡ ಕಟ್ಟಿ ನಡು ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಸಮಯ ಸಂಜೆಯಂತಾಯಿತು ! ಧಾರಾಕಾರ ಮಳೆ ! ಕಣ್ಣು ಕುರುಡಾಗಿ ಕತ್ತಲು ಅನ್ನಿಸಿತೋ ನಿಜವಾದ ಕತ್ತಲಾದ್ದರಿಂದ ಕಣ್ಣು ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲವೋ… , ಮುಂದಕ್ಕೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದವ ದೊಪ್ಪನೆ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದೆ ! ಮಗುವಿನ ಅಳುವಿನ ಶಬ್ದ !! ಅಷ್ಟೆ ಕನಸು ! ಮಗುವಿನ ಅಳುವಿನ ಶಬ್ದ ಅಲರಾಂ ! ಎಚ್ಚರಗೊಂಡೆ ! ಯಾಕೋ ಕನಸಿಗೆ ಅರ್ಥ ಹುಡುಕಬೇಕು ಅನ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ !!!

  ಬೆಟ್ಟ ! * ಸುಮಾರು ಎರಡು ವಾರದ ನಂತರ ಬೆಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ . ಎಂದಿನಂತೆ ಆಶ್ರಮದ ಗೇಟಿನ ಮುಂದೆ ( ಪ್ರತಿದಿನ ನಾನು ಗಾಡಿ ಪಾರ್ಕ್ ಮಾಡುವುದು ಅಲ್ಲಿಯೇ !) ಗಾಡಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ಹಾಕುವಾಗ… , “ ಏನ್‌ಸಾರ್ ಸ್ವಲ್ಪದಿನ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ ?” ಎಂದರು ಕಂಬಳಿ ಹೊದ್ದು ಛೇರ್‌ನಲ್ಲಿ ಮುದುಡಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನೈಟ್ ವಾಚ್‌ಮನ್ - ಆಕಳಿಸುತ್ತಾ ! “ ಒಂದು ಟೂರ್ ಹೋಗಿದ್ದೆ… , ಒಬ್ಬನೇ ! ಜೊತೆಗೆ ಸೋಮಾರಿತನ !” ಎಂದು ನಕ್ಕೆ . “ ನಾನೇಲ್ಲೋ ಹುಷಾರಿಲ್ಲವೇನೋ ಅಂದುಕೊಂಡೆ… , ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೀರ ತಾನೆ ?” ಎಂದರು . “ ಆರಾಮಾಗಿದ್ದೀನಿ… , ನೀವು ಹೇಗಿದ್ದೀರ ? ಎಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ?” ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿದೆ . “ ಅವರು ರಜ ಸಾರ್… , ಮೂರು ದಿನದಿಂದ ಒಬ್ಬನೇ !” ಎಂದರು . “ ಹೆದರಿಕೆ ಆಗಲ್ವಾ ?” ಎಂದೆ . “ ಎಂತ ಹೆದರಿಕೆ ಸಾರ್… , ಆಶ್ರಮ !” ಎಂದರು . ಮುಗುಳುನಕ್ಕು… , “ ಸರಿ ಹೋಗಿ ಬರ್ತೀನಿ… !” ಎಂದು ಹೊರಟೆ . ಅವರೂ ಮೈಮುರಿಯುತ್ತಾ ಛೇರ್‌ನಿಂದ ಎದ್ದು… , “ ಸಾರ್ ...” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಕಂಬಳಿಯನ್ನು ಸರಿಸಿ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬಂದು… , “ ಜೋಪಾನ ಸರ್… , ಮೊನ್ನೆಮೊನ್ನೆ ಬೆಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮರ್ಡರ್ ಆಗಿದೆ ! ಜೊತೆಗೆ ಎರಡು ದಿನದಿಂದ ಚಿರತೆ ಇದೆ ಅಂತ ನ್ಯೂಸು !” ಎಂದರು . ಎದೆ ಧಗ್ ಅಂದಿತಾ ? ಆದರೂ ಅವರ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡಿ ಮುಗುಳುನಕ್ಕು… , “ ಪ್ರಾಣದ ಮೇಲಿನ ಆಸೆಯನ್ನು ಯಾವತ್ತೋ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀನಿ ! ಸೊ ಹೆದರ...

 "ಹೇಗಿದೀಯ.., ಇವತ್ತು?" ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. "ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ!" ಎಂದಳು. "ನಿನ್ನೆ 90% ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೆ? ಇವತ್ತು 100% ಚೆನ್ನಾಗಿರಬೇಕಲ್ಲವಾ...? ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲದಿರುವುದು.., ಮನಸ್ಸೋ..., ಶರೀರವೋ?" ಎಂದೆ. "ಎರಡೂ!" ಎಂದಳು. "ಈಗ ನಾ ಏನು ಹೇಳಬೇಕು?" "ಏನಾದರೂ ಹೇಳು!" "ಮನಸ್ಸು ನಿರಾಳವಾಗಲು..., ನೀನೇ; ಒಂದು ಕವಿತೆ ಬರಿ-ಅದೇ..., ದೇಹವನ್ನೂ ಹಗುರಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ!" ಎಂದೆ. "ನೀನೇ ಬರಿಪ್ಲೀಸ್!!" ಎಂದಳು. ಹೇಳಿದ್ದು ಅವಳಾದ್ದರಿಂದ ಎದೆ ಧಗ್ ಎಂದಿತು! "ನಾ ಕವಿಯಲ್ಲ" ಎಂದೆ. "ಮತ್ತೇ..., ನಾ ನಿನ್ನ ಕವಿತೆ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆ?" ಅಂದಳು! ಉಸಿರು ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡಿತು! "ನಿನಗಿಂತ ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಪದಗಳನ್ನು ಬಳಸುವವರಾರು? ನಿನ್ನದೇ ಪದಗಳನ್ನು ತಿರಿಚುತ್ತೇನೆ!" ಎಂದೆ. ಅವಳು ಮೌನ! * ಒಲವು ಮೂಡಿದ್ದು ಅರಿತುಕೊಂಡೆಯಲ್ಲ- ಧನ್ಯ!!  ನ-ನ್ನಿಂ-ದ...., ಎಷ್ಟೊಂದು ನವಿರು ಪದಗಳು- ನಿನ್ನ ಕಾರಣವಾಗಿ! ನನ್ನೆದೆಯ ನೀನೆಂಬ ಕವಿತೆಯ ಪದಗಳಾಗಲು ಪ್ರತಿದಿನ ಸಂಜೆ ತವಕದಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೀಯೆನ್ನುವ ಅರಿವು ನನ್ನಹಂಕಾರ! ಒಲಿದ ಒಲವು ಕವಿತೆ ಕಟ್ಟುವ ಕಸುವಾಗಿ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣ ನಿನ್ನ ಧ್ಯಾನದಲಿ ಹಡೆದ ಪದಗಳೆಲ್ಲಾ ಕವಿತೆಗಳಾಗಿ ನೀ ನಿರಾಳವಾಗುವುದಾದರೆ..., ಅದೇ..., ನನ್ನನ್ನೂ ಬದುಕಿಸಲಿ! ನಿನ್ನ ಕಾರಣವಾಗಿ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ...

  ಧೈರ್ಯ ( ದೆವ್ವ !) ಪರೀಕ್ಷೆ ! * ಬೆಂಗಳೂರಿನಿಂದ ಹೊರಟಿದ್ದು ತಡವಾಗಿತ್ತು ! ಮೈಸೂರು ಬಸ್‌ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ತಲುಪಿದಾಗ ರಾತ್ರಿ ಹನ್ನೊಂದೂವರೆ ! ಬಸ್‌ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್‌ನಿಂದ ಹೊರಬಂದಾಗ ಸಿಟಿ ಬಸ್‌ - ನಂಬರ್ 164 ಕಾಣಿಸಿತು ! ಗೌಸಿಯಾ ನಗರ್‌ವರೆಗೆ ಹೋಗಬಹುದು ! ಮೈಸೂರು ತಲುಪುವ ಸಮಯವನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿದಾಗಲೇ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ… , ಇವತ್ತು ಮನೆಗೆ ಆ ಸ್ಮಶಾನದ ಕಡೆಯಿಂದಲೇ ಹೋಗಬೇಕೆಂದು ! ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಮುಂಚೆ ಧೈರ್ಯಪರೀಕ್ಷೆ ನಡೆಸಿದ ಸ್ಮಶಾನ ! ಕೆಲವೊಂದು ನೆನಪುಗಳು ಹಾಗೆಯೇ… , ಅಷ್ಟು ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ಮಾಸುವುದಿಲ್ಲ ! ಬಸ್‌ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್‌ನಿಂದಲೇ ನಡೆದು ಹೋಗಬೇಕಾಗಬಹುದು ಅಂದುಕೊಂಡರೂ ಈ ಬಸ್‌ ಕಾಣಿಸಿದ್ದು ಖುಷಿಯಾಯಿತು - ಅರ್ಧ ದೂರದ ನಡಿಗೆ ತಪ್ಪಿತು ! ಮುಂದಕ್ಕೆ ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬಸ್ಸನ್ನು ಓಡಿಬಂದು ಹತ್ತಿ ಕುಳಿತೆ . ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಹದಿನಾರು - ಹದಿನೇಳು ವರ್ಷದ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಬಿಳುಚಿಕೊಂಡವನಂತೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ . ಒಬ್ಬನೇ ಹೋಗುತ್ತಿರುವುದರ ಹೆದರಿಕೆಯಿರಬೇಕು ! ಹೆದರಿಕೆ ! ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ನಾನು ನನ್ನ ಧೈರ್ಯಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಲು ಮಧ್ಯ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಮಶಾನದ ಮೂಲಕ ಹಾದು ಹೋಗಿದ್ದು ! ನನ್ನ ಮುಗುಳುನಗು ಅವನು ಸ್ವಲ್ಪ ರಿಲಾಕ್ಸ್ ಆಗುವಂತೆ ಮಾಡಿತು . ಒಂದೆರಡು ಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಮುಖವನ್ನೇ ನೋಡಿದ ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ ! “ ನೀವು ದೇವೀಪುತ್ರನಲ್ಲವೇ ? ಕಥೆಗಾರ ? ನಮ್ಮಮ್ಮ ಫೇಸ್‌ಬುಕ್‌ನಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಫ್ರೆಂಡ...